Over de ezel Pjotr die bijna verdronken was, over Dame Gans die niet graag zwemt en over de oude Haan die verstoten werd uit het kippenhok en over die drie die te samen wonen op het eiland aan de molen aan de Machtige Rivier, ga ik nu vertellen.
Ezel Pjotr is al grijs, niet meer zo koppig en hij staat bekend als goedaardig. Daarom komen kinderen graag langs om er een ritje te maken met Pjotr. Pjotr mag dan wel gezellig zijn, toch is hij ook een beetje dom.
Het gras op de rand van het eilandje was fris, jong, iets té uitnodigend en vooral gladrijk. Pjotr boog zich reikhalzend voorover, slipte, verloor zijn evenwicht en viel pardoes, ja pardoes plonsde hij het water in. Pjotr spartelde nog even, zocht vaste grond die helaas voor hem modder bleek te zijn, en zakte dieper weg, zijn schoft zo goed als onder de waterlijn.
Santa Mamia en Tuinman Wied hoorde Pjotr het eerst Pjotr zijn angstig hortend gebalk. Pjotr zonk nog verder weg. Tuinman Wied greep zijn smartphone, zette de brandweer aan tot spoed, terwijl Santa Mamia langs de kant haar lievelingsezel trachtte gerust te stellen: ‘Pjotr, niet bewegen, kop boven water houden! Rustig ademen. We halen jou er uit. Hoor de sirenes al.’ Een rode brandweertakelwagen reed de brug naar de molen op, twee mannen sprongen eruit, klapten de takelkraan open, vouwden canvas en touw uit. Eén van hen sprong het water in, streelde Pjotr over de kop, sprak hem sussende woorden toe en spande het canvas rond zijn buik. De takelarm trok het touw strak en tilde Pjotr voorzichtig zwevend uit de modder. Drenkeling Pjotr was gered.
Het leven op het eiland kon nu zijn gewone gang hernemen tot…
… Dame Gans kwam. ‘Er wordt verteld in de stad dat jij graag in het water duikt’, zegt Dame Gans spottend, dit eiland lijkt me wel geschikt voor mij; ik blijf hier.’ Daarmee was de zaak geregeld, dacht Dame Gans. Maar zo dacht Pjotr er niet over. ‘Wil madame hier op mijn eiland overnachten? Overnachten dat kan, maar komen wonen is een andere zaak.’ Pjotr had vroeger al eens bezoek gehad van waterwild. Toen waren die bezoekers beleefd gebleven en hadden ze hem vriendelijk gevraagd of ze op het eiland konden kamperen voor één dag of voor enkele dagen tijdens het rockfestival in Werchter.
‘Maar deze Dame komt uit de stad, komt niet kamperen – vrees ik – arrogant en overtuigd van haar eigen gelijk is ze’, denkt Pjotr. En inderdaad Dame Gans had zich al – vleugels over borst en knie over knie – geïnstalleerd in het hooi naast de stal van Pjotr. ‘Hier gaat mijn zalige rust, dacht Pjotr, maar misschien laat ze me tijdens de dag alleen als ze gaat zwemmen. Ganzen zwemmen immers altijd af en aan op de rustige stukken van de Machtige Rivier, hangen rond met soortgenoten op de oever, peddelen graag rond in groep. Dus zoveel last zal ik al bij al niet hebben van madame; overdag is zij op pad.’
Fout gedacht van Pjotr!
Deze Dame Gans, mooie oranje bek en poten van dezelfde kleur, parmantig, goed geolied, borst vooruit, blinkende schrandere oogjes, was van het volhardende soort. ‘Ik ben hier en ik blijf hier, zegt ze, en wat je moet weten en wat mij zo speciaal maakt is dit : IK ZWEM NIET.’ Pjotr viel bijna opnieuw in de rivier van verbazing, maar kon nog tijdig zijn evenwicht behouden. ‘Ja, ik ben namelijk grootgebracht in een chique stadstuin en er was daar geen water in de buurt, antwoordde Dame Gans. Als ik al in het water ga dan is het uitsluitend voor mijn “toilettage” dat is Frans voor opmaak, opsmuk met poedertjes, olie, parfum, en zo.’
Pjotr had het begrepen. Voortaan zou hij moeten samenwonen met Dame Gans, de pronte gans uit de stad die niet zwemt. Zo deden ze.
Maar toen kwam de oude Haan. Uitgeregende donkerbruine veren zonder glans, dodelijk vermoeid, slappe kam, gekwetst in zijn hart en ziel. ‘Beste Haan, wat is er gebeurd?’ vroeg Pjotr bezorgd. ‘Gevochten thuis en het huis uitgezet? Verdiend, zoveel is zeker!’ zei Dame Gans kortaf en vooringenomen. Zij meent immers rabauwen te herkennen in al wie er sjofel uitziet. ‘Beste Ezel, mevrouw Gans, ik heb hulp nodig’, zuchtte de oude Haan. ‘Vertel op, arme kerel,’ zei Pjotr. Dame Gans luisterde mee nieuwsgierig naar de details.
’Ik woonde in een zalige kippenren met tien mooie kippen. Vijf volwassen kippen met gestippelde grijze pluimen met een glans van paars op hun vleugels. En vijf jongere dames bruin bijna donkerrood van kleur. Tijdens de winter liepen we vrij doorheen de weidse groentetuin, scharrelden en pikten er vrolijk. Een jonge haan roder dan rood gekamd, tatoeages op zijn poten en een felle bek, kortom een geweldenaar kwam ons tijdens die winter vervoegen. Hij had dan wel een oogje op de jongere kippen, maar ik liet hem verstaan dat hij te gast was.
Alles liep goed tot op het moment dat bakker Brodsky op het toneel verscheen met zijn dolle biegelhond Flippo. De biegel is, moet u weten, het soort hond dat ingezet wordt voor de jacht op fazanten. Toen Flippo zijn kans schoon zag, spurtte hij naar mijn kippen en pakte er één beet. Bakker Brodsky greep helaas te laat in. Dat arme ding.
Maar de jonge haan greep toen zijn kans en beschuldigde mij van gebrek aan leiderschap. Hij vond mij een zwak kieken dat zichzelf noch anderen kan verdedigen in geval van agressie. Hij kreeg alle kippen aan zijn kant omdat zij nu waren gaan denken dat alleen de jonge haan biegel Flippo kon afhouden als die dolle hond opnieuw zou toeslaan. Toen ging het van kwaad naar erger. De jonge haan stampte, pikte en schopte me en sloeg me op mijn bek. Het kippenren werd voor mij verboden terrein. Ik had geen andere keuze dan weggaan zonder afscheid. Ik sliep onder bruggen, doolde langs de Machtige Rivier, werd door- en doornat en voilà hier sta ik.’
Pjotr knikte begripsvol en klopte de oude Haan zachtjes op zijn schouder. Zelfs Dame Gans was onder de indruk van zoveel misère. En wat Pjotr niet had verwacht gebeurde. Dame Gans zei : ‘Er is op ons eiland plek voor drie; kom er maar bij, beste vriend.’
Hotel Papa aan de Machtige Rivier
Vlaamse Verhalen 