Dixie en Oma Sjam fietsen, in gedachten verzonken, naast elkaar naar de Minnebeek, het zijriviertje van de Machtige Rivier. Het is pas hun tweede fietstochtje samen.
Dixie, kunstenaar, altijd een handige harry geweest, droomt ervan een toneelstuk te regisseren en decors te bouwen. Zij, Oma Sjam, is het zonnetje dat eens in een jaar extra straalt op het podium van de lokale toneelgroep. Oma Sjam droomt van een glansgastrol in de stadsschouwburg in Antwerpen. Haar tekst gaat zo:
Oma Sjam: ‘We zijn er bijna … ik zie ginder de Minnebeek al glinsteren bij de bank aan de Machtige Rivier.’
Tegenspeler: ‘Het is nog ver, ik ben moe en ik heb dorst, kunnen we niet naar het café om de hoek, waar het gezellig drinken is?’
Oma Sjam: ‘Niet opgeven, man, het water van de Minnebeek verfrist en sterkt aan. We zijn er bijna … ‘
Tegenspeler: ‘Het is te ver. Ik moet jou laten gaan. Ik zie jou later wel!’
Terwijl ze fietsen langs de Machtige Rivier, raadt Dixie de gedachten van Oma Sjam en ziet hij het groot podium van de stadsschouwburg in Antwerpen voor zich. Hij waant zichzelf regisseur van het Minnebeektoneelstuk. Wijdbeens staat Dixie in de middengang van de grote theaterzaal, haren verward en gebarend naar zijn medewerkers op het podium.
Dixie laat twee fietsen op rollen en twee kano’s aanslepen op het podium. Hij geeft streng aanwijzingen hoe de fietsen vooraan en in het midden op het podium moeten vastgezet worden. Oma Sjam zit op de ene oude blauwe vrouwenfiets en haar tegenspeler op de andere, gele flashy, nieuwe koersfiets, ook op rollen. Felle spots floepen aan en werpen een lichtcircel rond beide fietsen.
De twee kano’s, één aan elke zijkant van het podium, worden met spankoord en katrollen opgehangen.
Dixie en Oma Sjam fietsen verder naar de Minnebeek en ze zien Buizerd Buzz komen aanzweven. Dixie en Oma Sjam, allebei, willen ze dat Buzz meespeelt in hun toneelstuk. Zij wenken de buizerd naar het podium. Buzz is vereerd en klimt op de gele koersfiets naast Oma Sjam op haar vrouwenfiets. Sjam en Buzz beginnen rustig te fietsen en na een tijdje zeggen zij:
Oma Sjam: ‘Ginder glinstert de Minnebeek al bij de bank aan de Machtige Rivier.We zijn er bijna.’
Buizerd Buzz: ‘Dank u Sjam; deze gele koersfiets past perfect bij mij. Jij hebt een goede smaak, koersfietsen zijn echt mijn ding, zo sportief en trendy.’
Oma Sjam: ‘Aan de Minnebeek ginds kunnen we onze fietsen stallen en op de bank verder praten. Het was weer té lang geleden. Nog even dan zijn we er; het is er rustgevend met het minnewater dat de Machtige Rivier in klatert. We zijn er bijna … ‘
Buizerd Buzz: Het is echt niet ver genoeg die Minnebeek. Met deze koersfiets wil ik verder fietsen, veel verder stroomopwaarts doorheen de vallei van de Machtige Rivier. En terugkeren wil ik over machtige heuvels. Haren in de wind. Teveel energie heb ik; ik moet mijn energie kwijt. Bye bye. Ik zie jou later wel!’
Buizerd Buzz verdwijnt van het podium. Oma Sjam blijft teleurgesteld alleen achter.
Dan geeft regisseur Dixie een nieuwe wending aan het toneelstuk. Hij roept ‘NU’ en onmiddellijk komen de actrices Rosaly en Chantilly het podium op in nauwsluitende kanovaarderskledij. Zij nemen plaats elk in één kano. De ene kano is sober donkerbruin en staat links van Oma Sjam. De andere kano is fel geel en staat rechts van de koersfiets waar Buizerd Buzz zoëven op had gezeten. Zachtere spots worden op hen gericht. Dixie wil dat de lichtman stromend rivierwater projecteert onder beide kano’s met de peddelende dames.
Actrices Rosaly en Chantilly zetten rustig hun kanovaarderslied in:
Sprankel water kalm water
Korte zwaai lange draai
Ginder zie ik het minnewater!
Klater water machtig water
Lange draai korte zwaai
Hoe ver nog het minnewater?
Op de oude vrouwenfiets zit Oma Sjam. Op de gele flashy koersfiets zit nog niemand. Rosaly en Chantilly peddelen elk in hun kano, één aan elke kant. De spots staan afgesteld, fel op de twee fietsen, zachter op de twee kano’s.
Wie is er nu aan de beurt om naast Sjam mee te fietsen op de nog lege koersfiets? De Blauwe Libelle is zonder twijfel de beste keuze.
Oma Sjam: ‘Rustgevender dan de Minnebeek vind je nergens! We zijn er bijna.’
Blauwe Libelle: ‘Hoe lief toch, Sjam! Jij hebt een neus voor mooie plekjes. Het is zoeken, maar jij neemt de tijd om de beste plekjes te vinden. Eens zat jij aan de vistrap aan de Machtige Rivier; nu breng jij mij naar de Minnebeek.’
Oma Sjam: ‘ Ja, de Minnebeek is een oase voor waterranonkel, vederkruid en fonteinkruid en overvloedig de lisdodde.’
Blauwe Libelle: ‘Ik zie de bosbeekjuffers al, tientallen. De romboutlibel, de keizerlibel, de glassnijderlibel en de oeverlibel, zij zullen er ook zijn. Ik hoop dat het niet ver meer is, ik kan nauwelijks wachten. Ik rijd alvast vooruit om hen te groeten. Ciao!’
Blauwe Libelle verdwijnt. Oma Sjam blijft mistroostig alleen verder rollen op haar fiets midden op het podium.
Beide kanovaarsters, Rosaly en Chantilly, peddelen verder en zingen hun kanovaardersrefrein:
Sprankel water kalm water
Korte zwaai lange draai
Ginder zie ik het minnewater
Klater water machtig water
Lange draai korte zwaai
Hoe ver nog het minnewater?
Op regie-aanwijzing van Dixie wordt de kano van Rosaly met touwen van de grond opgetrokken (Regieaanwijzing: uit voorzichtigheid niet hoger dan 1 meter), terwijl Rosaly rustig verder peddelt. [Regieaanwijzing: stel dat het optrekken van de kano met touwen te gevaarlijk zou zijn, kan een wandelkano – benen steken doorheen de kano – een goed alternatief zijn.]
Ook zet Dixie beide fietsen dwars op het podium; in de flank zichtbaar voor het publiek.
‘Wie zal onze laatste scène spelen?’ vraagt Oma Sjam aan Dixie. Ze zien bij toeval apotheker Pelicijn voorbij joggen aan de andere oever. ‘Apotheker Pelicijn is de geknipte persoon voor onze slotscène,’ zegt Oma Sjam , zij weet als geen ander hoe het minnespel te spelen.’ Dat vindt Dixie een uitstekend idee.
Pelicijn komt het podium op in witte apothekersoutfit:
Oma Sjam: ‘Wat een fauna en wat een flora daar aan de Minnebeek, het water is er helder en gezonder dan Spawater! Het is beter dan medicijn. Het heelt de ziel en ook het lijf. We zijn er bijna.’
Apotheker Pelicijn: Mevrouw Sjam, weet u dat dit water dient voor minnerecepten?‘
Oma Sjam: ‘ Neen, welke minnerecepten dan? Kan ik zo’n recept krijgen? Kan jij zo’n medicijn maken? Ik verlang er naar.‘
Apotheker Pelicijn: Iedereen kan de weg naar de Minnebeek vinden. Zodra we er aankomen zal ik mijn bokaal vullen met water van de Minnebeek. Ik schenk het medicijn voor u uit, zodra ik aan de Minnebeek kom.‘
Ook de tweede kano, de kano van Chantilly, wordt nu met touwen van de podiumvloer opgetrokken (maximum 1 meter hoog). Chantilly peddelt in het hetzelfde ritme als Rosaly in de andere kano.
De wind wakkert aan. De stroming onder de kano’s versnelt. De beide kano’s bewegen steeds feller. Op de zijwanden van het podium worden nu twee fietsers geprojecteerd die langs de Machtige Rivier trappen tegen de wind, gebogen over hun stuur. Donkere wolken pakken samen boven de Machtige Rivier en drijven snel af naar de Minnebeek.
Iedereen, Dixie, Oma Sjam, de kanovaarsters en alle andere acteurs, Buizerd Buzz, Blauwe Libelle en apotheker Pelicijn zingen tezamen vooraan op het podium hun afsluitend lied:
Windop harde trap
Veraf nog is het Minnewater
Donkertrap dondertrap
Te ver nog dat Minnewater
Het is te laat voor het Minnewater!
Het doek valt.
Het publiek in de stadsschouwburg in Antwerpen juicht.
Het onweert, het waait, de vlagen stortregen komen snel dichterbij. Dixie en Oma Sjam keren snel hun fiets om en, windaf nu, fietsen ze terug.
Weg van de Minnebeek.
___________________________________________
Met dit verhaal hield ik een fietstochtje voor ogen, een afstand van maximum anderhalve niet te overbruggen kilometer. Een tocht van twee personen naar een bestemming vol belofte die niet bereikt wordt.
Verhaal en toneel liepen, al schrijvende, zo door elkaar dat ik niet meer wist wat toneel en wat verhaal was. Ik wou het zo houden.
Hotel Papa aan de Machtige Rivier
Vlaamse Verhalen 